Joggen
Als er al een God bestaat, dan heeft hij hier zeker de hand niet in. Het is vandaag de derde dag op rij dat ik mij aan het joggen waag maar de ervaring blijft onveranderd. Het lijkt wel alsof satan hemzelve zich in mijn benen genesteld heeft en dat deze na 300 meter in wijwatervaten veranderen. Liters zweet gutsen van mijn lijf en een andere kwelzuchtige geest duwt botte priemen doorheen mijn milt gedurende het hele traject. Na de marteling is het lijden voorbij. Zo gaat dat meestal met martelingen. Sportmensen beschouwen dat echter als een wonder. Dan komen ze naar mij en trachten me te overtuigen. Na het lopen, wat een zalig gevoel. (De meeste lopers zijn niet in staat zinnen met een werkwoord op te bouwen maar dat wist u ongetwijfeld al.) Zalig gevoel? Oh, je bedoelt het gevoel van geen pijn te hebben. Dat heb ik de hele tijd. Mij praten ze niet om. Maar de lichaamsfascist die ik voor mezelf ben is in staat heel wat te verduren. Dus ik ga voorlopig nog een poosje voort met deze zelfpijniging.
Gearchiveerd onder:Wat ik doe en u niet interesseert | 2 Comments
FLICKR PHOTOS
Ik fietste gisterenavond iemand met dezelfde verschijnselen voorbij en dacht bij mezelf … niets voor mij.
Dapper van je…. maar mij niet gezien.